Το χωριό απαριθμεί περίπου 300 κατοίκους οι οποίοι ασχολούνται με διάφορα επαγγέλματα.
Το καλοκαίρι πολλοί απόδημοι Φουρνιώτες επιστρέφουν στον τόπο τους και το χωριό σφίζει από ζωή, οι δρόμοι γεμίζουν από παιδιά που χαίρονται την ελευθερία και την ασφάλεια που προσφέρει ο τόπος.
Τα βράδια οι ενηλίκες συναντιούνται στο παραδοσιακό καφενείο του χωριού και περνούν εκεί τον χρόνο τους.
Κάτοικοι - Ασχολίες
Οι κάτοικοι αρχικά δημιούργησαν έναν αγροτοποιμενικό οικισμό. Αργότερα όμως ασχολήθηκαν και με τη θάλασσα λόγω της βαθιά ριζωμένης πειρατικής νοοτροπίας των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής της Ερμιονίδας
Παλιότερα οι εργασίες στα κτήματα γίνονταν χειρωνακτικά, το όργωμα, η σπορά, ο θερισμός, τα ποτίσματα στα περιβόλια, αργότερα βέβαια άρχισε η χρήση μηχανημάτων και μηχανών που έκανε την καλλιέργεια και την συγκομιδή πολύ πιο εύκολη.
Διάσπαρτα στα κτήματα των κατοίκων υπάρχουν όμως και άλλα δέντρα και φυτά όπως οι συκιές, οι φραγκοσυκιές και οι αμυγδαλιές οι οποίες ομορφαίνουν ιδιαίτερα το τοπίο όταν ανθίζουν τον Φεβρουάριο. Τα προΐόντα αυτών χρησιμοπιούνται κυρίως για οικιακές ανάγκες
Μια άλλη αγροτική ασχολία η οποία όμως έχει σχεδόν εκλείψει στις μέρες μας είναι η εκμετάλλευση των πεύκων όπου μαρτυρείται από την 3η χιλιετία π.Χ. Το πεύκο ήταν η πρώτη ύλη στη ναυπηγική , στη βαφή διχτυών, αλλά και στην επεξεργασία ρετσίνης. Κάποιοι ρετσινάδες τα παλαιότερα χρόνια εγκαταστάθηκαν στο χωριό με τις οικογένειές τους.
Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι οι κάτοικοι συμμετείχαν ενεργά στους αγώνες του Έθνους. Το 1821 μαζί με άλλους της επαρχίας συγκρότησαν ένα στρατιωτικό σώμα με αρχηγό τους τον Παπαρσένη Κρέστα και συμμετείχαν στην πολιορκία του Ναυπλίου και στη μάχη στα Δερβενάκια . Επίσης ενίσχυσαν το στρατιωτικό τμήμα του Γ. Καραΐσκάκη για να βοηθήσουν την πολιορκημένη Ακρόπολη και γενικότερα βοήθησαν στον αγώνα για την ανεξαρτησία με χρήματα και δωρεές.
Περίπου το 1890 η κρίση που ξέσπασε, η ανεργία που πήρε διαστάσεις κοινωνικής έκρηξης, οδήγησαν σ'ενα ισχυρό μεταναστευτικό ρεύμα προς την Αμερική.
Κατά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο αρκετοί Φουρνιώνες συμμετείχαν στις μάχες στην Πίνδο αλλά και αργότερα κατά την περίοδο της Γερμανικής κατοχής ήταν ενεργοί σε επιχειρήσεις της αντίστασης.
Στα δύσκολα χρονιά της κατοχής η τοπικές παραγωγές αποδείχτηκαν πολύτιμες, όχι μόνο για την σίτιση των κατοίκων αλλά ειδικά το ελαιόλαδο ήταν η μόνη σίγουρη άξια, και λάμβανε πολλές φορές την θέση νομίσματος.
Στις μέρες μας οι κάτοικοι δραστηριοποιούνται σε διάφορους τομείς, έναν μικρό επαγγελματικό οδηγό του χωριού μπορείτε να δείτε εδώ.
Υπήρχαν από παλιά πολλοί ελαιώνες, αρκετοί πορτοκαλαιώνες και επίσης καλλιεργείτο σιτάρι και αμπέλια, τα δύο τελευταία κυρίως για κάλυψη οικιακών αναγκών και όχι τόσο για εμπορικούς λόγους.
Η ελιά φυσικά αποτελούσε και αποτελεί την βασική καλλιέργεια των κατοίκων που είναι ιδιαίτερα περήφανοι για το εξαιρετικής ποιότητας ελαιόλαδο που παράγουν.
Αξίξει να σημειωθεί ότι στα κτήματα των κατοίκων υπάρχουν και δίνουν τους καρπούς και το λάδι τους υπεραιωνόβια ελαιόδεντρα (άνω των 400 ετών).